Wielokrotnie pisaliśmy już o cukrzycy typu 2, a także o tym jak ważne jest przestrzeganie diety i zaleceń lekarza. Dziś postanowiliśmy poruszyć temat cukrzycy typu 1. I o ile zdrowa dieta złożona z produktów o niskim indeksie glikemicznym oraz bogata w błonnik jest zalecana w obu przypadkach, to leczenie oraz pierwsze objawy cukrzycy typu 1, znacznie różnią się od objawów cukrzycy typu 2.
W przeciwieństwie do cukrzycy typu 2, początkowy przebieg cukrzycy typu 1 jest dużo bardziej gwałtowny. Rozwija się ona w szybkim tempie i niejednokrotnie wymaga hospitalizacji. Cukrzyca typu 1 jest chorobą autoimmunologiczną.
W przypadku cukrzycy typu 1 w organizmie dochodzi do produkcji przeciwciał, które niszczą komórki beta w trzustce i powodują bezwzględny niedobór insuliny. To z kolei powoduje niedobór glukozy w komórkach całego ciała. Na tę chwilę nieznana jest bezpośrednia przyczyna, która wywołuje cukrzycę typu 1. Wiadomo na pewno, że wraz z zachorowaniem, zwiększa się również ryzyko zachorowania na inne choroby autoimmunologiczne, np. chorobę Hashimoto.
Często osoba chora nie dostrzega pierwszych objawów lub nie wiąże ich z cukrzycą. Z tego względu niejednokrotnie zdarza się, że o cukrzycy dowiaduje się przy wykonywaniu rutynowych badań kontrolnych. Jedne z najczęściej występujących objawów to:
– częste oddawanie moczu,
– nadmierne uczucie pragnienia,
– uczucie suchości w ustach,
– senność,
– chroniczne uczucie zmęczenia,
– szybki spadek masy ciała,
– zaburzenia widzenia,
– częste infekcje narządów intymnych.
Cukrzyca typu 1 wymaga stałego leczenia, im wcześniej się je zacznie, tym lepiej. Leczeniem z wyboru jest insulinoterapia. Chorują na nią dzieci lub młode osoby dorosłe, najczęściej przed ukończeniem 30 lat. Nie da się jej wyleczyć, ale można z nią normalnie żyć. Podstawą jest oczywiście edukacja i wdrożenie insulinoterapii, dlatego warto być pod stałą opieką lekarza diabetologa!